De finish van Almere challenge middle distance

Geplaatst op 19/09/2017 door eatrunlove

Mijn ademhaling gaat omhoog en mijn knieën doen pijn. Ik druk door. Bij iedere stap hoor ik de muziek en het gejuich luider worden. Dit zijn mijn laatste minuten. Als in een film flitsen memorabele momenten, die ik heb beleefd om hier te komen, voorbij. Hoe ik met 13 graden in de gracht ging zwemmen ter voorbereiding op mijn tweede sprint triatlon. Hoe ik tijdens een mijn eerste buitenrit in maart met mijn racefiets viel omdat ik was vergeten dat ik vast zat aan mijn pedalen. Finishen op een Triatlon Half Distance was al die maanden een stip op de horizon. Nu zo dichtbij dat ik het bijna kan aanraken. Overmand door emoties beginnen mijn wangen te gloeien en stromen er dikke tranen over. Een lang gekoesterde droom wordt werkelijkheid. De tegeltjeswijsheid ‘alles is mogelijk als je maar durft’ klopt. Met het laatste beetje kracht zet ik nog eenmaal een versnelling in. Bij de laatste bocht staat Amélie op mij te wachten. Zij rent de laatste meters met mij mee. ‘Kom op mama’! Daar is de finish. Mijn handen gaan de lucht in en heb een glimlach van oor tot oor. Onder luid applaus ren ik over de finishlijn. Wankelend op mijn benen neem ik de medaille in ontvangst. Een van de vrijwilligers wikkelt me in folie. Ik kan alleen maar huilen. Tranen van verbazing, trots, geluk en opluchting. Mijn eerste Triatlon Middle Distance is een feit. Eindelijk durf ik te zeggen; ik ben een triatleet.

Lees verder op www.eatrunlove.nl